Nαι θα το δούμε και αυτό. Τους Ντάλτον να δραπετεύουν και τον Λούκυ Λουκ να μετατρέπεται σε ένα τέρας που διψάει για αίμα -χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν διαθέτει ωραία σκληρά μάτια-, όπου κάθε ηρωική αντίσταση στην θέλησή του είναι καταδικασμένη να αποβεί μάταιη. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν πρέπει να μας παραξενεύει το γεγονός ότι θα μπορούσε κάποια στιγμή ο Λούκυ λουκ να χρωστάει τη ζωή του στους αδελφούς Ντάλτον. Ούτε θα πρέπει να μας παραξενεύει το γεγονός ότι το ιππικό είναι για να φθάνει πάντα στην ώρα του,στην Αγρια Δύση διαδραματίζονται οι ιστορίες μας, διάβολε ! Αυτό που είναι άξιον απορίας, είναι το πως είναι δυνατόν, ένας ήρωας να μαντάρει κάλτσες, να μαγειρεύει ωραία και να ξέρει από πλέξιμο.